Κείμενο των μελών της ΣΠΦ για τα 3 χρόνια από το θάνατο του συντρόφου MAURICIO MORALES

Είναι δύσκολο να γράφεις για έναν σύντροφο που δεν γνώρισες ποτέ. Ακόμη και σήμερα έχουμε στο στόμα την πικρή γεύση της καταραμένης είδησης που ερχόταν από τη μακρινή Χιλή. Ένας σύντροφος έχασε τη ζωή του από έκρηξη βόμβας που μετέφερε ο ίδιος για να την τοποθετήσει σε στρατόπεδο μπάτσων.

Το όνομα του ήταν Mauricio Morales.

Ένα όνομα που από εκείνη την ώρα βρίσκεται συχνά στα χείλη μας, στις προκηρύξεις μας, στα κείμενά μας. Ένα όνομα που μας συνοδεύει στις άνομες διαδρομές όταν κουβαλούσαμε τις δικές μας βόμβες, όταν τα σακ βουαγιαζ μας βάραιναν επικίνδυνα γεμάτα με τα εκρηκτικά μας και τα όπλα μας μας κρατούσαν συντροφιά.

Mauricio Morales δεν είναι απλά ένα όνομα, είναι ένας άγνωστος φίλος, ένας σύντροφος αδερφός που χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ βαδίζουμε σε κοινές διαδρομές, μοιραζόμαστε τις ίδιες άγριες νύχτες, αγαπάμε τις εκκωφαντικές εκρήξεις που συνεχίζουν να φωνάζουν «είμαστε ακόμα ζωντανοί στον κόσμο σας».

Πάντα υπάρχουν οι δυνατές στιγμές που ενώνουν παράλληλες τροχιές και ιστορίες. Πόσες φορές φιλοξενήσαμε νοητά τους “προγόνους” μας τον Εμίλ Ανρύ, τον Ραβασόλ, τον Εεβερίνο Τζιοβάνι. Τον Ρένζο Ναβατόρε και τα αδέρφια μας που “έφυγαν” νωρίς όπως ο Mauri, στο τραπέζι μας, στις θυελλώδεις συζητήσεις μας, στις λυσσασμένες επιθυμίες μας, στις αγωνίες μας, στα μάτια που κοκκινίζουν και στα χέρια που ιδρώνουν από την ένταση καθώς συναρμολογούμε ένα καινούριο εκρηκτικό μηχανισμό ή καθαρίζουμε τα όπλα μας.

Εκεί που καταστρώνουμε νέα σχέδια ανατροπής και επίθεσης, μνήμη και παρών γίνονται ένα. Μπορεί σύντροφοι όπως ο Mauri να μην βρίσκονται δίπλα μας, όμως είναι παρόντες.

Γιατί τέτοιοι άνθρωποι με την τόλμη τους κάνουν τα αστέρια να λάμπουν. Για αυτό τους κουβαλάμε μέσα στην καρδιά μας. Οι αναρχικοί της πράξης είμαστε φτιαγμένοι από παράξενο υλικό και ίσως ο περισσότερος κόσμος να μην αντιλαμβάνεται την τρέλα μας. Ίσως αρκετοί στο πρόσωπο του Mauri να βλέπουν έναν νεαρό που σκοτώθηκε μάταια. Είναι όλα αυτά τα κουρασμένα μυαλά που προσκυνούν την ήττα που κηρύττει ότι “ αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει και κάθε αγώνας είναι μάταιος”.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζωή δεν κερδίζεται ούτε με παρακάλια. Ούτε με προσευχές. Θέλει τα χέρια μας να αρπάζουν την φωτιά, τα μάτια μας να ατενίζουν το χάος και η καρδιά μας να πάλλεται στο ρυθμό της αναρχικής καταστροφής και της άγριας ύπαρξης.

Ο Mauricio το γνώριζε αυτό και έζησε στα άκρα ως αναρχικός της πράξης, ως σύντροφος-αδερφός.

Για αυτό ο θάνατός του αποκτά ένα ιδιαίτερο βάρος. Το βάρος της απώλειας.

Όμως η απουσία του Mauri δεν είναι λόγος για δάκρυα.

Αντίθετα γίνεται φωτιά αναμμένη στο στουπί από μολότοφ στο Σαν Ντιάγκο, πυροκροτητής αγκαλιασμένος με καλώδια σε βόμβα στην Αθήνα, σφαίρα στη θαλάμη που σημαδεύει τον εχθρό, λίμα απόδρασης από τα κελιά που μας κρατούν αιχμάλωτους στη φυλακή, χαμόγελα στα χείλη κάθε γνωστού και άγνωστου αναρχικού της πράξης.

Κι αν έχουμε πόνο κλαίμε, κι αν έχουμε χαρά γελάμε γιατί ξέρουμε πως έχουμε πόλεμο και οι απώλειες είναι μέσα στη ζωή μας όμως ποτέ δεν αδειάζουν την καρδιά μας.

Κουβαλάμε αυτές τις απουσίες μέσα μα, στην παρανομία, στην φυλακή, στην σιωπή, στην κραυγή μας και κρατάμε τη μνήμη των συντρόφων μας ανέπαφη.

Φυσικά δεν χρειαζόμαστε ούτε ήρωες, ούτε αγίους. Ο Mauricio είναι ένας από εμάς. Ακόμα και οι δεκάδες επιθέσεις που έχουν αφιερωθεί στον Mauri, δεν έγιναν στο όνομά του, έγιναν μαζί με αυτόν. Γιατί είναι πάντα μαζί μας και μοιραζόμαστε το ίδιο τρελό όνειρο, την διαρκή εξέγερση ενάντια στην κοινωνική μηχανή.

Στην αδιάκοπη πορεία για την αναρχία, το χαμόγελο κι ο θάνατος του Mauri έδωσε μια νέα ώθηση.

Για την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ο Mauricio Morales αποτελεί την πρόσκληση να δυναμώσουμε ακόμα περισσότερο την στρατηγική της διεθνής αναρχικής αλληλεγγύης.

Ήταν η αφορμή για μια πρώτη επαφή και γνωριμία με τους συντρόφους της Χιλής, της Βολιβίας, του Μεξικού, του Περού, της Αργεντινής, της Ουρουγουάης. Κάθε πράξη επίθεσης από τη Χιλή ως την Ελλάδα και από την Ιταλία ως το Μεξικό προωθεί το στοίχημα της Μαύρης Διεθνής των Αναρχικών της Πράξης. Παράλληλα η FAI(Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία )- IRF (Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο) διευρύνεται με έναν χαοτικό και απρόβλεπτο τρόπο σχηματίζοντας διεθνώς νέους πυρήνες που επιτίθενται με το μαχαίρι στα δόντια ενάντια στον πολιτισμό της εξουσίας.

Νέοι σύντροφοι οπλίζονται και κουβαλούν γεμάτες με όνειρα, επιθυμίες, αγωνίες, σκέψεις, στις ίδιες διαδρομές που βάδισε και ο Mauri σε μία μάχη που δεν τελειώνει ποτέ…

Όπως είχαμε γράψει στην προκήρυξη της Σ.Π.Φ. για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο προξενείο της Χιλής λίγο καιρό μετά το θάνατο του Mauri  ˝Κάθε επίθεση (…) είναι ο καθρέφτης μας, μεταμφιεσμένος σε βόμβα, πιστόλι, εμπρηστικό μηχανισμό, που μας απελευθερώνει.

Δεν μπορείτε να τον κολλήσετε στον τοίχο, ούτε να τον κρεμάσετε στην κρεβατοκάμαρα, όμως μπορείτε να σκύψετε από πάνω του και να αναζητήσετε τους εαυτούς σας. Τι είναι πιο απελευθερωτικό άλλωστε από την επίθεση; όπως κάθε καθρέφτης έτσι και ο δικός μας βοηθάει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Είμαστε βέβαιοι ότι αρκετοί και μαζί τους και εμείς θα γίνουμε καλύτεροι… γιατί έτσι νοιώθουμε και κατανοούμε τις απώλειες μας…

1 λεπτού σιγή για τον σύντροφο Mauricio… 30 λεπτά προθεσμία για την έκρηξη… μία ζωή στην επίθεση…”

 

 Πυρήνας φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς -FAI- IRF

στα ισπανικά εδω

http://liberaciontotal.lahaine.org/?p=4294