«Ο χρόνος γίνεται «αιώνιος», είναι σαν να είσαι παγωμένος

    καθώς σκέφτεσαι – βλέπεις – νιώθεις αλλά δεν

    μπορείς να αγγίξεις – να το αισθανθείς όλο

    Ανάμνηση… ανάμνηση, αυτό ναι!

   κάθε λεπτό, κάθε φιλί, κάθε όνομα, κάθε πόλη

   όπου υπήρξα ελεύθερος όπως ένα

   πουλί γεμάτος ενέργεια και όνειρα, δημιουργικός

   και δραστήριος, στρατευμένος της ελευθερίας,

   παρακινητής της δράσης και προπαγανδιστής

   τα θυμάμαι όλα και αυτό κανένας και

   τίποτα δεν μπορεί να μου τα κλέψει…»

                   Gabriel Pombo Da Silva «Το ημερολόγιο ενός εγκληματία»

                                     Εκδ. Μαύρη Διεθνής (Υπό έκδοση)

 

Ύστερα από 53 μέρες στην απομόνωση και την εκδικητική στάση, όσον αφορά την εκτέλεση της πειθαρχικής μου μεταγωγής από τις φυλακές της Θήβας στα Διαβατά, στις 26 Ιουνίου μετέβηκα στις φυλακές Κορυδαλλού εν όψει του δικαστηρίου της δίωξης του κειμένου αλληλεγγύης της Συνωμοσίας για το αναρχικό στέκι Ναδίρ .

Το καθεστώς της απομόνωσης, έσπασε όχι γιατί πάρθηκαν αποφάσεις, αλλά λόγω συγκυρίας. Άλλωστε κάθε κρατούμενη –ος είναι ένας αριθμός, κάθε αριθμός ένα ακόμα χαρτί στις άχρηστες στοίβες πάνω στα γραφεία των γραφειοκρατών που εύκολα χάνεται ή επιμελώς θάβεται.

Δύο μέρες μετά μου ανακοινώνεται πως πρέπει να μεταβώ ξανά στις φυλακές Διαβατών. Γεγονός που σήμαινε επιστροφή στην απομόνωση.

Έτσι το πρωί της Παρασκευής 29 Ιουνίου κι ενώ η «συνοδεία» μου (ΕΚΑΜ, μπάτσοι, ειδικό σώμα μεταγωγών), περίμενε, δήλωσα κατηγορηματικά πως αρνούμαι να ακολουθήσω, αρνούμαι να ξαναγυρίσω, αρνούμαι λάβω μέρος στο παιχνίδι τους. Σε τέτοιες ή ανάλογες περιπτώσεις η τακτική που ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός είναι δεδομένη. Ξεκινάει με προσπάθεια πτόησης του ηθικού σου, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο της κατάστασης και τη ματαιότητα της επιλογής σου, πως δηλαδή «δεν γίνεται αλλιώς» και καταλήγει στις γνωστές απειλές περί βίαιης μεταγωγής.

Οι μέθοδοί τους φυσικά δεν υπερίσχυσαν, ούτε καν δημιούργησαν χιλιοστό αμφιβολίας στην άρνησή μου και καμία διάθεση συνδιαλλαγής. Άλλωστε η απόφαση που πηγάζει από την ψυχή και τις ξεκάθαρες επιλογές είναι αυτή της μη παραίτησης, της συνέχισης της ρήξης με το σωφρονιστικό σύστημα.

Ύστερα από πολύωρη καθυστέρηση, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε από το υπουργείο το χαρτί για την μεταγωγή μου στη φυλακή του Ελαιώνα της Θήβας γεγονός που σήμαινε ακύρωση της μεταφοράς μου στα Διαβατά και της συνέχισης της παραμονής μου στον Κορυδαλλό έως ότου μεταβώ στη Θήβα.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι πίσω στη φυλακή απ’ όπου ξεκίνησα αυτό το «ταξίδι».

53 μέρες απομόνωσης ακούγονται πολλές. Όταν βιώνονται είναι ακόμα πιο βαριές, πιο μονότονες, πιο δύσκολες. Μα η ιστορία των φυλακών κρύβει μέσα της απομονώσεις, κακομεταχειρίσεις και βασανισμούς αναρχικών επαναστατών και γενικότερα ανυπότακτων ανθρώπων που δεν μετράνε μέρες, αλλά χρόνια.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη εκτός των τειχών σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτή που καταργεί νοητικά κάθε απομόνωση, κάθε βασανιστήριο και τροφοδοτεί τη συνέχεια του αγώνα.

Όλες αυτές οι χειρονομίες αλληλεγγύης, οι συγκεντρώσεις , τα γράμματα, οι εμπρησμοί παραβιάζουν σαν αμετανόητοι διαρρήκτες το πλέγμα της σιωπής και πυρπολούν το εσωτερικό της. Από τους πυροβολισμούς της FAI στη Γένοβα , μέχρι την πυρπόληση της Microsoft από τις Αποκλίνουσες Συμπεριφορές – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο στο Μαρούσι, το τσεκούρι του αναρχικού πολέμου δεν θάφτηκε ποτέ…

 

                                        Πάντα στη μάχη…

                         Όλγα Οικονομίδου μέλος της Σ.Π.Φ. –FAI – IRF

                                         Φυλακές Θήβας