Ο Γεράσιμος Αρσένης είναι ένας αναγνωρισμένος αξιωματούχος της εξουσίας. Στην μακρά πολιτική του καριέρα έχει διατελέσει έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών, Αμύνης, Παιδείας ενώ διεκδίκησε και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Με λίγα λόγια απέναντι μας βρίσκεται ένας άνθρωπος της εξουσίας που οι αποφάσεις του συνέβαλαν στην διαμόρφωση της σημερινής πραγματικότητας.
Δεν μπορεί κανένας να ξεχάσει την περιβόητη «μεταρρύθμιση Αρσένη» που ανέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι τα σχολεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά εντατικά εργαστήρια πειθήνιων και εκπαιδευόμενων υπηκόων.
Η θεσμική εκπαίδευση αποτελεί μια δομική αξία για το σύστημα της εξουσίας. Ο ρόλος της είναι κομβικός για την χειραγώγηση και την κατασκευή συνειδήσεων των νέων ανθρώπων.
Είναι ο δεύτερος κρίκος μετά την οικογένεια στην αλυσίδα της υποταγής, που στην ουσία διδάσκει την ομαλή ενσωμάτωση του ατόμου στο κοινωνικό εργοστάσιο της εξουσίας.
Ο Αρσένης όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανυποταξία, η ανυπακοή, η εξέγερση δεν κάθεται στα θρανία, δεν χωράει σε σχολικές αίθουσες, δεν δέχεται υποδείξεις.
Την εποχή που διετέλεσε υπουργός και αποπειράθηκε να πραγματοποιήσει την μεταρρύθμιση του, συνάντησε την καθολική μαύρη άρνηση αρκετών ταραχοποιών της μαθητικής κοινότητας.
Θα μπορούσαμε πολλά να πούμε και για τις υπόλοιπες ενέργειες που ο Γεράσιμος Αρσένης έκανε ως θεσμικό πολιτικό όργανο. Είναι όμως καιρός να μπούμε στην ουσία.
Δεν επιτεθήκαμε τόσο στον Αρσένη, στον Χηνοφώτη ή την Κατσέλη για το πολιτικό έργο που παρήγαγαν κατά το παρελθόν.
Επιτεθήκαμε στην επιλογή τους να εντάξουν τους εαυτούς τους στις δομές της πολιτικής εξουσίας που αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους της εξουσιαστικής κοινωνικής μηχανής.
Δεν επιτεθήκαμε στο σύμπτωμα, αλλά στην αρρώστια.
Τα μέτρα λιτότητας, η οικονομική κρίση, η αύξηση της καταστολής, οι μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, η οικονομική φτώχεια δεν είναι παρά συμπτώματα της αρρώστιας που ονομάζεται Δημοκρατία.
Μιας αρρώστιας που γεννά την υπαρξιακή φτώχεια που ευδοκιμεί στις μητροπόλεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου, και πρωταρχικός ρόλος της οποίας είναι να λειτουργεί ως προκάλυμμα της κτηνώδους μηχανής του καπιταλισμού.
Γιατί όπως είχε γράψει και η οργάνωσή μας στην προκήρυξη που ακολούθησε το κτύπημα στη Βουλή: «Ο καπιταλισμός είναι τον αφεντικό και η δημοκρατία ο εκπρόσωπος τύπου. Δεν είμαστε αφελείς να θεωρούμε πως οι τριακόσιοι «εκλεκτοί του λαού» κάνουν κουμάντο μόνοι τους στην πραγματικότητα. Προφανώς αποτελούν τους διαχειριστές ισορροπιών, τους κομιστές κρατικών επιταγών, τους «κύριους και τις κυρίες επί των τιμών».
Για αυτό σαν Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση είχαμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν ότι δεν επιζητούμε μια καλύτερη δημοκρατία. Αντίθετα πολεμάμε τη δημοκρατία όπως πολεμάμε και κάθε σύστημα εξουσίας.
Με τα όπλα μας στοχεύουμε τους εκφραστές της κυριαρχίας, ενώ παράλληλα με το λόγο μας ασκούμε έντονη κριτική σε κάθε συμπεριφορά που αναπαράγει, συντηρεί και διαιωνίζει της ύπαρξη της εξουσιαστικής κοινωνίας.
Διαδίδουμε το νέο νιχιλισμό, τον αναρχοατομικισμό , τόσο στον Ελλαδικό χώρο, όσο και Παγκοσμίως μέσω της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας και του Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου.
Το νέο νιχιλισμό που θα Εξοντώσει τους εκφραστές του συστήματος, που θα αποτινάξει από τον άνθρωπο τις αξίες της υποτέλειας, της απάθειας, της κατανάλωσης της μισθωτής σκλαβιάς, που θα αποτινάξει όλο το φάσμα των συμπεριφορών που εντοπίζονται στο μεγαλύτερο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου.
Τις συμπεριφορές του συμβιβασμού, της μιζέριας, της ματαιοδοξίας ενός σιωπηλού πλήθους.
Ενός πλήθους που έχει μάθει να ερωτεύεται βιτρίνες, να αλλάζει διάθεση με τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ, να του φταίει πάντα ο άλλος χωρίς να κοιτάζει ποτέ στον καθρέπτη και να δει τις δικές του ευθύνες για τον κόσμο που έχτισε και συντηρεί.
Ενός πλήθους που ξέρει να φωνάζει μόνο όταν θίγονται τα οικονομικά συντεχνιακά του συμφέροντα του , συμφέροντα χωρίς να αποπειραθεί καν να κοιτάξει την ουσία.
Την ουσία για μια πραγματική ελεύθερη ζωή. Μια ζωή με οδηγό τις αξίες του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της φιλίας, της κατανόησης. Την δημιουργία μιας αναρχικής κουλτούρας που θα αποτινάξει κάθε μορφή εξουσίας από κάθε ανθρώπινη σχέση.
Αυτά ακούγονται και είναι μακρινά.
Αλλά στα μονοπάτια που βαδίζουμε θα παραμείνουμε αδιάλλακτοι σε κάθε μάχη, πιο περήφανοι από ποτέ.
Η μέρα μας θα έρθει και μέχρι την ολοκλήρωση του στόχου μας Θα Πολεμάμε, Θα Πολεμάμε, Θα Πολεμάμε.
Γιατί γνωρίζουμε, όπως και εσείς, ότι η εξεγερσιακή αναρχία είναι και θα είναι ο εσωτερικός εχθρός του καθεστώτος. Να είστε λοιπόν σίγουροι, όλοι εσείς οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές της δικαστικής Μαφίας πως όσα χρόνια και να μοιράσετε μέσα από τα Στρατοδικεία σας δεν θα μπορέσετε ποτέ να φυλακίσετε τις ιδέες της Αναρχικής Επανάστασης, δεν θα μπορέσετε ποτέ να φυλακίσετε την Σ.Π.Φ.
Γιατί ένα ρεύμα ιδεών δεν φυλακίζετε ποτέ.
